कसले बोले हुने होला ? कसको पो मुख ताक्ने होला ?
खाडलमा देश जाकिसके, अझै कति जाक्ने होला ?
जति जोगी आए पनि, कानै मात्र चिरिएका !
यो बरबादीबाट बच्न, कुन द्यौता पो भाक्ने होला ?
भरियाले गह्रौँ भारी, बिसाएझैँ चौतारीमा !
मनको भारी जनताले, कुन थलामा राख्ने होला ?
आफ्नो भुँडी भरेपछि, भुले भोकका सारा पीडा !
गरिबले नि लोकतन्त्रको, फल कैले चाख्ने होला ?
अत्यन्त पुरानो मानव सभ्यताको बारेमा पुरातात्विक अध्ययनार्थ उत्खनन गर्दा लालपुरमा अनैाठो शक्तिशाली चश्मा भेटिएको कुरा त्यहाँका राजाको दरवारमा मात्र पुगेन, छिमेकी राज्यमा पनि पुग्यो। त्यो चश्मा लगाउँदा जे चितायो त्यही कुरा चलचित्र जस्तै गरी देख्न सकिने कुरा पनि हाबाको गतिमा छिमेकी राजा कहाँ पनि पुग्यो।
–“मेरो देशको भविश्यको बारेमा मैले केही बर्ष सम्मको मात्र चित्र हेर्न पाएँ सबै हेर्नै पाइन, राजाका सिपाहीहरुले खोसेर लगे ।” उत्खनन गर्ने पुरातत्वविदले भने।
–“मैले मेरो आगामी दिन कस्ता होलान भन्ने कुराको जानकारी पाउँदा म निकै रोमान्चित भएँ आगतका दिनहरुको बारेमा ।” अर्का सहयोगी उत्खननकर्ताले बताए।
आफ्नै खोटो सिक्काले चुक्किएको रहेछू,
माछो-माछो भ्यागुतो भई फुत्किएको रहेछू ।
बेअर्थैमा दोष दिए आँखा तरि संसारलाई,
म त आफ्नै भाग्यले नै झुक्किएको रहेछू ।
दङ्ग पर्थे,छक्क पर्थे, त्यो चाल देख्दा अक्क-मक्क पर्थे,
तर सद्दे रैछन अरु सबै, म पो खुस्किएको रहेछू ।
जता जान्छू त्यतै सबै किन गनाउछन भन्थे,
बल्ल आज थाहा पाए म आफ्नै गु मा मुछ्छिएको रहेछु ।
चमकदार ति हरेक वस्तु, सुन हुन्न हेर !
जे छ त्यसमै चित्त बुझाउ, रुन हुन्न हेर !
ठटाउँदैमा ढ्यांग्रो, संगीतकार कोहि हुन्न,
छुन्न जसले कुना मनको, धुन हुन्न हेर !
नचलाउ है रक्षान त्यो, फोहोरको डङ्गुर,
छिटा पर्छ आफ्नै मुखमा, छुन हुन्न हेर !
सागर ले मात्र बोक्छ, नुनिलो त्यो स्वाद,
खोला को त्यो बगर मा, नुन हुन्न हेर !
उनको समिप भईन भने मुर्झाएर मर्छिन अरे ।
नफक्रेको थुङ्गा जस्तै कोपिला मै झर्छिन अरे।।
मेरो न्यानो स्पर्श ले,उनको आचल छुईन भने ।
होस् गुमाएर जिन्दगीभर,टोलाए झै गर्छिन अरे।।
अपारमायाले भरिएको,फुलको गुच्छा दिइनभने ।
आश मारेर क्षितीजपारी,सयौखोली तर्छिन अरे ।।
म उनको लागि बिना झरी,बादलु झै फाटे भने ।
मन मारेर जुनतारा झै,अन्धेरी मा सर्छिन अरे ।।
छिमेकिले सिमा मिच्दा, आशु मात्र बहने भो
बहादुरका सन्तान हामी, नामै मात्र रहने भो
पुर्खाहरुले देश बच्चाउन, काङ्गडासम्म लडेथे
शन्तति लाई धेरै हुँदा, ईतीहास मै रहने भो
बाउबाजेले आफ्नो क्षत्र, टिस्टा सम्म फैलाएथे
दुस्टहरुको छल्कपट मा, मेची मात्र रहने भो
सानो तर सुन्दर नेपाल, त-त म-म ताना-तान ले
घर भित्रै को झगडामा, सत्रु खुशी रहने भो
Kshanik haanso haasera ke garnu jivan bhari rune bhaye.
Samjhana sandhai saanchera ke garnu jivan bhari rune bhaye.
Paagal pan, mutuko dhadkan aauchha yaad ghari ghari
Dukhi jivan baanchera ke garnu jivan bhari rune bhaye.
Birahi manale gare ni maayaa saancho gare atut hunchha.
Kshanik maayaa gaansera ke garnu jivan bhari rune bhaye.
Tadpiyera basnu parchha yahaan biyogmai palpal mari.
Chaahat saaraa maansera ke garnu jivan bhari rune bhaye.
सपनीमा विपनीमा गजल लेखि रहे!
दुइ चार हरफ लेख्दै मेटी रहें!!
मुर्धन्य गजलाकार बन्ने सघन मनोकांक्षा,
जतन गरि काखी चेपि रहें!
कोर्छु पढ्छु मेटाउछु कति वेहिसाव,
एक पछी अर्को शव्द फेरी रहें!
पढ्दा सुन्दा मिठास स्वर्ण प्रिय,
अमुर्त शव्दसंग पिंग खेली रहें!
Sapana phulne ti nayanma aanshu naparnu priya
Sagar hun timro nayan moti najharnu priya
Saachnu baru dherai rahar sara jagat herchhu bhani
Kaandeyuglai badalera phoolko bheshma pherchhu bhani
Daro banau ichchhya shakti kahilyai nahaarnu priya
Sagar hun timro nayan moti najharnu priya
Jaha ikchhya tyahi upaaya yadi timile chaayo bhane
Bannu parchha bataas timi manma baadal chhaayo bhane
उजाडीएको समाज मा, नयाँ बस्ती बसाउनुछ ।
जरै सित गाडीएको, अन्धबिश्वास मसाउनुछ ।।
रुढिवादी ग्रस्त बन्दै, हामी माथि थोपरिएको ।
कुरिती र कुसस्कार लाई, सबैमिली भसाउनुछ।।
ब्याभिचारी मनले होइन, स्वछ अनी पवित्रले ।
अनेकता मा एकता, साईनो यहाँ गसाउनुछ ।।
शरद पछी बषन्त मा, नयाँ मुना पलाए झै ।
नयाँ जीवन नयाँ सस्कार, मनभित्र पसाउनुछ।।
