हिमाल झै सेताम्मे भै
अग्लिएर ठडिएको शिर
निधारमा तेर्सिएको समयका रेखाहरु
कम्पित हातहरु
थर्थरिएका खुट्टाहरु टेक्दै
चौबन्दीको तुना गाँठो पार्दै
पटुकीलाई अझ कस्दै
खुईया सुस्केरा हाल्दै
एक नजर बेसीं झार्छिन्
अनि पिढींमा बसि
कल्पनामा तङ्ग्रिन्छिन्
एक दशकै बितेछ क्यारे
धमिलो छाप आखाँमा उभारछिन्
जुङ्गाको रेखी भर्खदै बस्दा
छोराको शिरमा हात राखि
सप्कोले आँशु पुछ्दै
