आज मेरो मथिङ्गल हल्लिएको छ
सोच र चिन्तनधारा झोल्लिएको छ
भोका नाङ्गा निमुखाहरुको पिडाले हो
अथवा, टाठा-बाठा हौँ भन्नेहरुको वितण्डाले हो
मष्तिस्कले खुट्याउ सकेको छैन
कुन सहि वा गलत छुट्याउन सकेको छैन!!
आखाँ सामु देखिएको ठगिलाई पत्याउँ
वा, ठगिनेको भाग्यलाई कोसौँ
घर पछाडि गोरुले मकै चरेको नदेख्ने
तर, मेरो मरेको बाबुले वैतर्णि तर्न नसकेर
हज्जारौ कोष टाढा मरुभूमिमा छट्पटाएको देख्ने
पण्डितले भन्ने पुराणको कथालाई पत्याउँ
वा, अहोरात्र श्रम गरेर श्रमको उचित मूल्य नपाएर
भोक र रोगले आक्रान्त श्रमिकको जीवनलाई धिक्कारौँ
म के गरौँ, मलाई गाह्रो भएको छ
मन र मष्तिस्क द्विधामा परेको छ!!
कविताहरु - पृष्ठ २७
लेखकहरू
Jhismise hune agawai utheki taruni keti
Swayam nissaasiyera ghailaaharu sangai
Nadi le hutyaauna khojeka rahar laagda chhaalaharu maa
Buni rahanchhe pasinaa kaa neelaa sapanaharu,
Baato bhari nimothiyera jun kaa kritrim
Aankhaaharu baata,
Yagya ko raapilo agnikunda maa
Chirakaal dekhi homieki
Bali raheki sharir kaa shunya muskaan bokera.
Okhara ko tyo haangaa maathi
Kukhuraa haru le kanikaa chordaa,
Brahma belaa jhuki sohordaa,
Dosaandha hudaamaa din ko jaati,
Maari ek chari le goli,
Mitho, tikho, bhanun ke? Saathi !
Mitho, tikho, bhanun ke? Saathi !
Dhobini le pagali boli !
Doli doli jaba tyo boli !
Khulna nasakne duniyaa kholi !
Swapana, bipanaa ko chha kinaaraa,
Bhaagisaki chha saath suteki,
Pyaari, vayasi, lajili meri,
Masta sangi pani, sambhaali saaraa,
Nidraa naun, nishaa ki doli !
Dhobini le pagali boli !
Vichitra hunchhan kshan haru kohi,
Bipanaa muski, sapanaa roi !
Tyas kshan maa kya amrita gholi !
Bodhisatwa le jaagyo boli !
Tyasakaa sura maa kiran karaaye,
Chhotaa nishi-nirvaan daraaye,
Yesto sanaatana swapna chhicholi !
Swargadwaar kaa kabujaa karaaye !
Pralayakaa saba senaa daraaye !
Vijayi dinkara ukle chuli !
Dhobini le pagali boli !
मेरो जुनबेला चेतना शुन्य थियो
मलाई त्यो बेला ठूला माछाहरुले
साना माछाहरुलाई खाएको
असाध्यै मन पर्थ्यो
नदीको तटमा पुगेर त्यो दृष्य नियाल्दै
पुलकित भएर उफ्रिन्थेँ
साथीहरु भेला पारेर
कथा हाल्दै पेट मिची मिची हाँस्थ्यौं
उस्तै मज्जा लाग्थ्यो
बिरालोले मुसालाई
खेलाई खेलाई मारेको दृष्य
नचल्ने घोषणा गर्दैमा बराजुले
पानी अचल हुन सक्तैन
बादलका कोमल गुल्थाहरूले पनि
पानी बनेर सहजै भत्काउँछन्
प्रतिवन्धका चट्टानी कानूनहरू
लाग्दो हो बराजूलाई देखेर अग्ला बाँधहरू
आदेशहरूले अविछिन्न थुन्न सकिन्छ पानीलाई
पातले छाँगाबाट हाम फाल्दा लाग्दो हो वराजुलाई
एकै चिहानमा गाड्न सकिन्छ सहजै पानीलाई
बोकेर पनि छातिमा आगो
शान्त र ठन्डा भएरै बग्छ पानी
निस्कँदा अविराम संघर्षयात्रामा खोला-खोल्साहरूमा पानी
ठट्टा गर्छ असारका ब्यस्त रोपाहारहरूसँग
अराजक मानिदैन पानीले नमान्दा पनि कुनै
शक्तिका अकाट्य सिमानाहरू
समुन्द्रको शालीन गाम्भीर्य नाप्न सकिएको
मानक गहिराइ हो
पानी थुन्न खोज्दाखोज्दै पहिरोका लामा हातहरूले
पहिरोमै बगेका छन् कैयौं घमन्डी पहाडहरू
भासीएको सेतीको पानीसंग मान्छेले नभेटेको
लज्जाको गहनता हुन्छ
पूराणले रङ्ग घोल्दैमा पानीमा
पानी कहिल्यै रङ्गिएन उन्मादले
Mero harek kumari sapana haru
Yasari nai paglirahanchan
Jasari paglirahecha yo mainbatti
Mero alpabiksit sapana haruma
Hwarra hwarraati aago laageko dekhera
Tapatapa roiraheko chha yo mainbatti
Wa nikalera bidroha ko agni jwala
Aafai galirahecha mainbatti
Yahi nirkyol garna padhirahiki chhu
Mero aadim itihaas kaa
Antim puraanaa paanaa haru
Malai polna man laagchha
Yi gatiheen akshar haru
Malai kharaani paarna man laagchha
Samayako begale puraanaa saabit gari sakekaa
Yi dharmashaastra jasta puraanaa pustak haru
Wa badhaa master saab ka traasad dhamki haru
Malai jabaraajasti thuniyeko school
Ra lekhna man laagchha paglido main le
Samayako nidhaarmaa
Kiringmiring abstract bhagya rekha haru
आइन् वर्षा हररर चढी वायुपङ्खी विमान,
पाङ्ग्रा घर्षी शिखर गरजी थर्कियो आसमान ।
झिल्के झिल्का, अचल मुख भो त्रासले नील गाढा,
चूली नाघिन् प्रकृति कलिलिन्, देखिंदै दूर टाढा ।
बाफैको हो रथ त हलुका, शानले त्यो विशाल
पत्रे बुट्टा रजत–तहमा पर्छ कल्सिन्छ छाल ।
मुस्किन् विद्युत् वरुणदुहिता साँवली कोमलाभा
गोरा डाँडा विचरन चुली उल्किई, देखिंदामा ।
फर्फर पार्छिन् चदर हलुका, लत्रिंदो, मेघ ह्वैन,
लाखौं मोती—लुङ नपहिरी चित्त बुझ्ने हुँदैन ।
पोल्टो झोली रतन—निधिका स्नेहले मुस्कुराइन्,
यौटा मोती—लुङ चुँडिन गै शैलमा झर्झराइन् ।
नाच्दी, कुद्दी, हरष उछली, यानमै आजलाई
आएकी ती तुहिन–कलिली पार्वती भेट्नलाई,
गाँऊ भन्छिन् जगत् छहरी स्वर्गको दिव्य तान,
ठाडा बन्छन् श्रवण कविका शीतलो सुन्न गान ।
आशङ्काले भुरभुर गुँडै सम्झिंदा पङ्ख नाना
जाओ बच्चाहरु नतरसून् गर्जिदा स्वर्ग–छाना,
लर्बर् गर्दा कुशल कमिला ! लौ गरे हे हतार,
तेसै ओर्ली चिर चकँरिंदो चील ! होला अबेर ।
तस्वीरै झैं अलि छिन उडी वायुले पक्ष फेर्दा,
सन्नाटामा तरुवरहरु ! उक्लिंदो खात हेर्दा,
पर्खी बस्थ्यो पवन पहिलो सुन्न फर्मान दूर
तिम्रा राजा सलिलनिधिका ! लौ सुने यो नुहेर !
एउटा मान्छेले उहिले
देशलाई बाँसुरी ठान्थ्यो
खूब बजाइरन्थ्यो ।
ऊ बाँसुरीलाई ऊखु जस्तै चुस्थ्यो
कहिले लट्ठी बनाइ प्रयोग गर्थ्यो
कहिले शान्तिको राग अलाप्थ्यो
कहिले बिकासको धून सुनाउथ्यो
बाँसुरी उस्को लागी प्रजातन्त्र थियो
यो अस्तिको कुरा हो ।
हिजो करोडौं हातहरुले नयाँ बाँसुरी बनाए
यसलाई फरक ढंगले , नयाँ सोचले बजाउन
सुर, ताल र स्वर मिलाउन
करोडौंको सपना साकार बनाउन
बाँसुरीलाई सबैले माया दिए ,विस्वास गरे
यो हिजोको कुरा हो ।
युवती विधवाको बाँझो सिउँदो
कमिला हिँडेको खहरेको बगर
कोराले बेरिएको विधवाको शरीर
नभत्केको घरको भग्नावशेष
पुस्तौंदेखिका अपराधीहरू
धर्मका तथाकथित ठेकेदारहरू
तिम्रो अपराधशास्त्रको कुरुप न्यायालयमा
नैतिकताका विभत्स दृष्यहरू
ती निमुखा आमाहरू, जो तिमीलाई जन्म दिन्छन्
ज्युँदै जलायौ ‘सती’का नाममा
फेरि लेख्दै हिँड्यौ– नैतिकताका पोथाहरू
फैलाउँदै गयौ पाखण्डको नग्न जीजिविसाहरू
ती दिदीहरू, जो तिम्रो दीर्घायूका लागि पूजा गर्छन्
वञ्चित गर्यौ पैतृक सम्पत्तिको स्वामित्वबाट
दैलोबाट धकेल्दै भन्यौ– ‘मारे पाप पाले पुण्य’
ती बुहारीहरू, जो भनेजति दाइजो ल्याउन सक्दैनन्
भीरबाट घचेडिदियो र भन्यो– दुर्घटना
ए निर्लज्ज पाखण्डीहरू ।
अझ आराधना गर्छौ देवीको, बोको बली चढाउँछौ
कान टट्याउने प्रशंसा गर्छौ मातृभक्तिको
आजीवन आधा पेट खाने आमाहरूलाई
कहिल्यै सोध्यो मनमा कुन इच्छा थियो ?
उल्टै घिसार्दै लग्यौ बाबुको शवमा
हात काट्ने गरी चुरा फोडिदियौ र विधवा घोषित गर्यौ
स्वघोषित युवा विद्वानहरू ।
एकगासकै लागिमात्र त्यागेर स्वाभिमान
काठमाडौंसँग दयाको हात पसार्दैन इलाम
निसास्सीदो कन्यामको कुहिरोले
जबरजस्ती मुख छपक्क छोप्दा पनि कहिलै
अत्यासले काठमाडौंको उपनिवेश स्विकार गर्दैन इलाम
हरेक मिरमिरेमा आँखाभरी रातो घाम सजाउने बेला
आतंकको नयाँ समाचार सुन्न त्रस्त काठमाडौं मिच्दै हुन्छ
अश्रुग्यासले पोलेका आतंकित आँखाहरू !
