Ai mera badhyataharu!
Timi ke sochhau?
Ma timro parkhaalma thokkiera,
Chhal sari farkane chhu !!
Wa timro ahamatako pahadma thokkiera,
Jhari sari darkane chhu !!
Afshosh tyasto hune chhaina,
Na ta ma timro khilli udaudai,
Pagal sari hasne chhu !
Na ta ma timro maarle
Baleni sari rune chhu !
Mero bholi ustai hunechha,
Kehi nabhaye sari....samanya,
कविताहरु - पृष्ठ २
लेखकहरू
रिक्त छु ,नभएर तिमी
छु म किन? छैनौ तिमी
हर हारकि जित तिमी
मेरो विश्वाशाकी, प्रित तिमी !!
न रोक यी पाइला
हर चाल्, हौ तिमि,
उर्लदो बेगको
नरोकिने, छाल् तिमि,!!
नबोल ढुक-ढुकिमा छौ तिमि
नदेखाउ रुप तर ,टक-टकिमा छौ तिमि
दिन्न म जुन-तारा
छैन कुनै म्रिदु पन
छ त उहि ,हरपल
चाहना जो निसदिन
अतित ,बर्तमान र भबिष्यलाई
शुन्य आकाशको टालोमा
रहरहरुले बेरेर
जिबनलाई तास बनाई
चाहनाहरुले पछार्छु
आसहरुले बजार्छु फाटेको जिबन टालटुल गर्न
सधै आस जाग्छ
'यो हात त मै जित्छु कि !'
जीबन निरन्तर चलिरहन्छ
आस निरन्तर बलिरहन्छ
जीबनको आस
तास बनेर पल्टिरहन्छ , बदलिरहन्छ
जग्गा हारिन्छ
घर हारिन्छ
तर आस हारिदैन
आफै हारिसक्दा पनि
सधै झिनो आसले ब्युताउँछ
आस एउटा मक्किएको त्यान्द्रोमा पनि अडिन्छ
डुब्न लागेको घाममा पनि हुन्छ
त्यहि आसले मन सम्हालिन्छ
र सधै बलिरहन्छ आस
'यो हात त मै जित्छु की !'
आकाश धुम्मिएको छ
मान्छे धुम्मिएको छ
कालो बादलले छोपे झैँ
मन धुम्मिएको छ
न पानी परेको छ
न घामै लागेको छ
मनबाट सुरक्षा भागेको छ
कालो कालो छायामा
घुर्मैलो आकृति
यतैतिर आउँदै छ
टाउको छ जस्तो पनि छ
टाउको छैन जस्तो पनि छ
कुमकुममा पिलिक्क बलेका आँखा झैँ
जूनकिरी चाहिँ पक्कै होइन
आकाश धुम्मिएको बेला
के टल्किरहेछ -
तिम्रो आफ्नै इतिहास छ
मेरो आफ्नै इतिहास छ
इतिहासले इतिहास चिनेको छ
तर मान्छेले मान्छे बुझेको छैन
केवल भाषणबाजीले आकाश उघ्रिने छैन
नाराबाजीले दिन सुध्रने छैन
पानी तप्पतप्प चुहिएला जस्तो
हिउँ छप्पछप्प ओइरिएला जस्तो
के हाम्रो आकाश धुम्मिएको हो -
Pahilopalta jaba maile phone lagaayen
Aauchhu bhaneki chhan bagaincha ma bhetna
Mero yo pahilo bhet hunechha
Suna e ! chirabir ani kokil chari haru
Suna e ! rukh, jhar jhar paat haru
Suna e ! kalpana ko aakar dine badal haru
Suna e ! sugandhit khushbu pawan
Suna dil ko mero pukar
Suna e ! sittal nilo aakash
Suna e ! sahara dine dharti aama
Pratiksha garirahechhu ma jasko
Ramaniya talau ma ma seto haans bhaera
Parkhai ma paani ko taranga phailai tairirahechhu
Uni seto hansini bhaera nabha talau ma aaunechhin
Haami dui bahek kohi hune chhainan yo talau ma
Aaudinan jaba samma
Mero saamu agadi uni
Bichar gara, soch
Ma samriddha bhaen bhane kaiyan patak thagna sakchhau malai
Thagnu aghi sochda beshai hunchha hola
Ek Magh le jaado jaane haina aakhir
Push ta pheri pani aauchha tushaaro daakdai
Chimotne Maagh liera
Aafanta gomanharu
Khub soch, gam khaau dasnu aghi
Ma timro bish le marinan bhane
Patakpatak dasna paauchhau malai
Euta aunshi chhalera phagat
Andheri sabai raat chhalna sakinna kyare
Raat ta aairahanchha bhayalai bokera
Ra, timra trishnaharulai chhinna bhinna paarchha
Mayaka maajhiharu !
जीवनमा अँध्यारा पक्षहरु हुन्छन्
उज्याला पक्षहरु हुन्छन्
रातमा उज्यालोको आवश्यकता पर्दछ
अँध्यारोमा उज्यालोको आवश्यकता पर्दछ
साहित्यले त्यो बत्ती बाल्न सक्नु पर्दछ
जसले अँध्यारो मेटाउनु पर्दछ
पहिले राजाको शासनकालमा साहित्य निष्पक्ष भनेर
अँध्यारो उज्यालो कुनैको पनि र्समर्थन गर्दैनथे
उज्यालो र्छर्नेहरुलाई साहित्यमा आउनु दिइनु हुन्न भन्ने मान्यता थियो
उज्यालोको र्समर्थन नगर्ने
अँध्यारोको वेदना बोल्न नदिने
अन्ततः अँध्यारोका पक्षपोषकनै हुन्
उज्यालोको र्समर्थनलाई उनीहरुले राजनीति भने
वास्तबमा उनीहरुले निकृष्ट राजनीति गर्दै आएका थिए
अहिले पनि हाम्रो समाजमा यस्ताकै बोलवाला छन्
उनीहरुसँग अहिले पनि तक्मा र पुरस्कार प्रसस्तै छन्
अहिले पनि हाम्रो समाजमा यस्ताका बोलवाला छन्
उनीहरु अझै नामूद साहित्यकार भइरहेका छन्
हामीले बेलैमा चिन्नु आवश्यक छ
उज्यालो र्छर्दै जानुछ
दप्किरहेछन् शीतका दाना !
कविले गरीकन गिल्ली गाना !
झूसे, पोहाला, छुच्चो भन्छन्,
दाँजी कुसुमसँग विषसरि गन्छन्,
हुँला असुन्दर, पीरो तातो !
रोप्दछ कसले ? हेर्दछ कसले ?
अछूत जातको नित अपयशले
निन्दित, वर्जित, त्यक्त कुनामा
फस्टिरहेछु विष नमूनामा
परित्यक्त जिमिनै जडले समात्यो
परुष वचनले छाती फाट्यो !
भू नभएका जनका निम्ति
प्रकृति सामुमा गरीकन बिन्ती
आफ्नो भरमा उम्रेँ पलाएँ,
कूडा कर्कट झटारो पाएँ
पशुसँग पुस्तौँ रण भो घोर,
अग्न्यस्त्र प¥यो लिनु यस्ता कठोर,
अति जीवित भई सडक–किनारा
फस्टेँ, फैलेँ शिर ली हजारौ,
उक्लने बलले डाँठ भो गाँठो,
परुष वचनले छाती फाट्यो !
Srijana ko phool phulaauna srijanshilata ko khaacho hune
Srijanshilata ko prayog gardaa, jo kohi ko man chhune
Kohi haaschhan srijana herera, kohi bhane dhura dhuri rune
Srijanakarta ko kurai chhadau, duwai awastha ma makkha hune
Ko raamro ani naraamro, srijanakarta ko bishaya banchhan
Salala bagi bhaawana ma, aruka man ko kura bhanchhan
Ollo ani pallo kinaar jode bhaanti yojanakaar le
Lek bensi bhaawana le jodchhan haamra yi srijanakaar le
गरीबीसँग जीवन गुरार्दा सबैले गर्थे मलाई तिरस्कार
जागिर खाए पैसा कमाए तिनैले भन्छन सर नमस्कार
बेरोजगारको भूमरीमा रिङ्गटिदै म ढल्दाखेरी
गरीबको डंडेलोमा भित्र-भित्रै जल्दाखेरी
साहाराको हात माग्दा भन्थे तैले के नै गर्छस ?
यही पाराले जिन्दगानी कहिलेसम्म धान्न सक्छस ?
आज फेरि यिनै महान ठान्छन मेरो विचार
जागिर खाए पैसा कमाए तिनैले भन्छन सर नमस्कार
अनगिन्ती पीडासँगै छट्पटी भई मर्छा पर्दा
पिरोलिदै आँखाबाट रोदनका आँशु झार्दा
सम्हालदिने श्रीमती नै झर्किएर पर सर्छे
साथ दिनु त कता हो कता माईतीको पो घुर्की लाउँछे
