स्कुल जान थालेकी छ । बुबाले उसलाई Nursary क्लासमा भर्ना गरिदिनुभएको छ । बिहानै खाना खाएपछि आमाले उसलाई स्कुल dress लगाईदिनुभयो । नीलो सर्ट खैरो स्कर्ट कालो जुत्ता अनि टाई र बेल्ट पनि । अनुष्काले आफूलाई ऐनामा हेरी । ऊ स्कुल पढ्ने अरु केटाकेटी जस्तै देखिएकी थिई । तर अलि फुच्ची । आमाले होमवर्क कापी ब्यागमा हालिदिनुभयो र ब्याग दिनुभयो । उसले फुर्तीसाथ खरायोको चित्र भएको ब्याग बोकी । अनुष्कालाई स्कुल जान तयार पारेर आमा पनि अफिस जानुभयो । बुबाको हात समाउँदै अनुष्का स्कुल तिर गई । बाटोमा उसले बुबालाई सोधी "आमा किन अफिस जानुहुन्छ", उसको बालसुलभ प्रश्न सुनेपछि बुबाले हाँस्दै उत्तर दिनुभयो । "जागिर खान ।" "तपाईँ नि" उसले उत्सुकतासाथ फेरी सोधी । "म पनि जागिर खान नै अफिस जाने हो ।" अनुष्कालाई स्कुल पुर् याएर बुबा सिधै अफिस जानु भयो । स्कुल पुगेको केही क्षण पछि अनुष्काले सोची यो जागिर खाने भनेको चाहिँ के होला
बाल कथाहरु
Hajuraama le Aakriti lai dherai maya garnu hunthyo. Uhaan dherai kura haru sikaunu hunthyo. Khana khanu aghi haat dhunu parchha. Aafno kotha safa rakhnu parchha. Samaan haru byabasthit rup ma milaayera rakhnu parchha aadi ityadi. Kehi kura bujhina bhane u hajuraama lai nai sodhna aaunthi. Hajuraama lai akshar padhna aaudainathyo tara laya haalera Ramayan ka shlok bhannu hunthyo. Ramra katha haru sunaaunu hunthyo. Aafu saano chhandaaka sansmaran haru sunaaunu hunthyo. Hajuraama bhanepachhi Aakriti hurukka hunthi. Aakriti ko saano bhai thiyo. Usle bharkharai akshar chinna thaaleko thiyo. U sanga Baahrakhari ko kitaab thiyo. Bhai sutepachhi sutukka Aakriti le tyo kitaab jhikera laijaanthi. Bihaan pani bhai uthnu bhanda agaadi nai uthisakthi ra thapakka tyo kitaab lai jhola bhitra raakhidinthi. Aakriti kina sabai bhanda agaadi uthchhe ra raati aber samma baschhe bhanne kura kasai lai pani thaha thiyena. School bidaa bhaeko din Aakriti bhai lai padhaaunthi pani. Akshar lekhna sikaaunthi ra tyaslai kasari uchchaaran garnu parchha bhanne kura pani sikaaune garthi. Yasari sikaauna paaudaa uslai ramaailo laagthyo.
अपरेसन फेल्ड ! डा जोन्सन् एक्कासि चिच्याए । शैलीको अचेतन मन अत्तालियो । उनको मस्तिष्कलाई डाक्टरहरुले झिके र फुटबल जस्तो आकारको गोलो वस्तुमा प्वाल पारेर त्यस भित्र शैलीको मस्तिष्क गिदी र टाउकामा भएका नशाहरुलाई हाले । त्यसपछि त्यसको प्वाल टालिदिए । त्यस वस्तुलाई 'ब्रेन बल' भनियो । शैलीको मस्तिष्क ब्रेन बल भित्र सर्यो र उसले आफ्नो लम्पसार परिरहेको शरीर देखी । स्थानान्तरण हुन सक्ने टाउको भित्र सिमित हुनु परेकोमा शैलीलाई ज्यादै दुख लाग्यो । उसले आफू हल्लिन खोजी र मस्तिकमा रहेको गीलो पना महशुस गरी । तर एकैछिन पछि डाक्टरले शैलीको मस्तिष्कलाई शरिरमा जोडे । अब शैलीको टाउको र शरीर एकै ठाउँमा भयो । डाक्टरले इन्जेक्सन लगाईदिएको केही क्षण पछि ऊ सम्हालिएर उठी । उसको वास्तविक टाउको अपरेसन कक्षमा रहेको मध्यम साइजको टेबुल माथि राखिएको थियो । वास्तविक टाउको राखेर अपरेसन सफल नभएपछि शैलीमा ब्रेन बल प्रत्यारोपण गरिएको थियो ।
Mero janma juneli raat maa bhaeko thiyo. Tyasaile baigyanik harule mero naam Juntiki raakhe. Malai pani aafno naam khub raamro laagchha. Sarwapratham malai baigyanik harule khelaunaa ko rup maa janmaaye. Ma bhitra euta soundbox raakhiyeko thiyo. Mero dhadko pachhadi patti battery raakhne thaaun thiyo. Tyasmaa battery raakhe pachhi ma surilo bhaakaamaa geet gaauna sakthen. Euti saani ketiko swor mero sharir maa raheko soundbox bhitra record gariyeko thiyo. Ti ketiko naam Kristina thiyo. Uni baigyanik W. W. H. ki chhori thiin. Mero nirmaan karya maa Ameriki Nepali Franselee baigyanik haru sanlagna thiye. Mero naam sarwapratham prastawit garne Nepali baigyanik nai thiye. Ekdin baigyanik W. W. H. lagaayat darjanau baigyanik haruko baithak basyo. Ti baigyanik harule mero sharir maa taar haru jadaan garnu bhayo. Malai thulo aakaar dinubhayo. Ma aba Kristina jatrai dekhine bhaen. Ma remote bata chalthen. Thula dhunga haru uchaalna sakthen. Tray maathi chiya haru bokera sabai lai chiya baadna sakthen. Kristina ko janmadin ko din usle malai haanga maathiko phool tipna lagaaeki thiyi. Usle remote thichi. Maile aafu bhanda dherai aglo rukh ko haanga bata phool tipen. Kristina le aafaile maala uni. Tyasdin sabai nimtaalu haruko agaadi maile uslai maala lagaaidien. Usle makkha pardai malai dhanyabaad! Juntiki bhani. Sabaile ramaailo gari taali bajaaye. Khaana khaai sake pachhi kohi geet gaauna thaale kohi naachna thaale. Kristina pani naachna thaalin ma maatra chupchaap tolaayera ubhiyeko thien. Kristina le aauu bhandai mero haat samaai ra mero sharir maa raheko button dabaai. Ma pani kammar markai-markai naachna thaalen. Maile naachna thaale pachhi saana-saana ketaaketi harule pani aunlo tersyaayera malai dekhaaye. Maile buttedaar jaamaa lagaaeko thien. Mera haat godaa ra anuhaar pani aruko bhanda dherai bhinna thiyo. Mero sharir ko lugaa anautho gari silaaieko thiyo. Button haru mero lugaa bhanda baahira niskiekaa thiye. Remote thichiye pachhi kunai pani aadesh mero mastiska maa sanchaarit hunthyo. Je kaam garna ahyaaieko hunthyo sharir ko tyahi bhaag sakriya hunthyo. Kristina mero milne saathi thiyi. Ma ki ta Kristina sangai hunthen ki ta prayogshaalaa maa hunthen.
Sagarmatha himalko kaakhma gori pariko ghar thiyo. Uni sadhai himal bata kathmandu shahar lai herthin. Kina kina pari lai kathmandu shahar asaadhyai ramailo laagthyo. Harek samaya uni yahi sochi raheki hunthin- "Yadi mero kathmandu shahar ma euta ghar bhaidiyeko bhae kati majja hunthyo ."
Fewatalko kaakhma gori pariko mamako ghar thiyo. Unka mama damaru tyahaa nikai khusi saath baseka thiye. Das barsa agaadi gori pari tyahaa gayeki thiin. Fewatal ma dunga ma chadhera ghumnu paunda unko man khusi le naacheko thiyo. Tyahi bela aafna mama le gareko kathmandu shahar ko barnan ko kalpana ahile samma pani gori pariko man ma taajai chha.
Aaja achanak sagarmatha himal ma thulo hiu pahiro jaana thaalyo. Pari haru jyaan bachaauna prithwika aafantaharu kaa ghar tira laage. Gori pari pani khusi hudai mamaghar tira laagin.
`Mama ma pani tapai sangai kathmandu shahar ghumnu jaanchhu hai !' Gori pari le aafna mama lai anurodh garin. Aafni saani, raamri hissi pareki gori bhaanjiko kura mama le taarna sakenan.
Aaha ! kathmandu ta kati raamro rahechha. Ranipokhari, ghantaghar, hanumandhoka, raajdarbaar, pachpanna jhyaale darbaar aadi aadi. Aafno basaai ka kram ma gori pari le kathmandu, lalitpur ra bhaktapur ka prasiddha thaau haru majja le ghumin. Unlai asaadhyai ramailo laagiraheko thiyo.
Baahira wari pari dhaanchaamal haaleka makai kaa hariyaa bot haawaa ko taal sangai yata ra uta hallirahekaa thiye. Euta ghar ko dalaan maa gauthali ra bhangera bich nikai kokoholo machchiiraheko thiyo. 'Arka ko mihinet maa juka sari kahaa taansina paainchha ra? Aafai le garera khaanuparchha, aafnai paakhuri ko paurakh maa baachna saknuparchha,' gauthali le charko swar maa karaaye. 'Tyaso bhaye kina arka ko ghar maa aayera basne ni?' Bhangera le nihun khoje.
Gauthali le pani jawaaf dina thaale, 'Kasari arka ko ghar? Kasto arka ko ghar? Haami le aafu lai bhanera yahaa ghar banauna suru gardaa yahaa kohi pani thiyena.'
Gauthali lai saatto khaane gari bhangera karaaye, 'Timiharu lai haami yahaa baschhaun bhanne thaahaa thiyena? Arka ko basne thaaun michera aafu basna khojne timiharu le yo thaaun chhodnu parchha, bujhyau?'
Gauthali le pani jawaaf pharkaaye, 'Oho! La hera na, jo chor uskai thulo swar! Haami le yo ghar banaunjel timiharu lai yas thaaun baare kehi thaahaa thiyena, ani ahile aayera haami lai nikli jaao bhanne!'
Dhamki ko bhaashaa maa bhangera le bhanna thaale, 'Bho, baahra sattaais kuraa nagara. Baru khurukka yahaa baata niskera antai gai haal. Hoina bhane timiharu lai nai naraamro parlaa.' Gauthali le pani pratibaddha gare, 'Kina niskane haami? Haami le kasai ko kehi ta bigaarekaa chhainaun. Baru timiharu nai antai gai aafai le ghar banaayera basa na. Haami le aafu basna banaayeko ghar maa basna timiharu lai ke adhikaar?'
Nikai ber sammako yasto thulo kalyangbalyang pachhi bhangera gauthali maathi jhamtiye. Aafu le banaayeko aafu basne ghar ta kaslai po maayaa laagoina ra? Gauthali le pani phataahaa bhangera sanga aafno ghar jogaauna thulo kosis gare tara sakenan. Sojhaa gauthali lai dhapaayera bhangera gauthali ko ghar maa aafno gund banaai basne thaale.
भाइवहिनीहरु हो, तिमीहरुले नेपालका पचहत्तर जिल्ला मद्ये तेह्रथुम जिल्लको नाम त सुनेकै हौला । तेह्रथुम पूर्वी पहाडी जिल्ला अन्तरगतको कोशी अञ्चलमा पर्ने एउटा जिल्ला हो ।
केही साल अघिको कुरो हो कुनै गाउँको एउटा सानो परिवारमा कुशल नाम गरेको एउटा केटो थियो । कुशल अति नै चंचले स्वभावको केटो थियो । तर चंचले स्वभावको भए पनि वद्मास भने चाँही थिएन ।
पढाईका साथसाथै कुशल खेलकुदमा पनि उत्तिकै चाख लिन्थ्यो । पढाई र खेलकुदको अलावा उसको एउटा अर्को शौखको विषय पनि थियो । त्यो हो साहित्य सिर्जना । उसले साहित्य सिर्जनालाई अरु भन्दा पनि अलि बढी महत्व दिँदै आएको थियो । अरुका सिर्जना पढ्ने मात्र होइन ऊ आफू पनि लेख्ने गर्थ्यो । फुर्सदको समय कविता, कथा, गीत र गजल लेखेर बिताउँने उसको बानी थियो । विध्यालयमा हुने विभिन्न साहित्यिक प्रतियोगितामा पनि सहभागिता जनाउँदै आएको थियो । उसले त्यस्ता प्रतियोगिताबाट थुप्रै पटक पुरस्कार तथा प्रमाण पत्र पनि हाता पारेको थियो ।
तर दुःखको कुरो के थियो भने कुशलको घर केही दुर्गम गाउँमा पर्दथ्यो । घर नजिकै विध्यालय पनि थिएनन । उसले विध्यालाय जानलाई मात्र दैनिक रुपमा झण्डै तीन चार घण्टा जति हिड्नु पर्थ्यो । जस्ले गर्दा विध्यालय गएर पढ्न उसलाई ठूलै समस्या परेको थियो । विध्यालय टाढा भएकै कारणले उसले दिनहुँ जसो कक्षा नै छुटाउनु पर्थ्यो । झरिवादल परेको वेलामा त ऊ विध्यालय जानै सक्दैनथ्यो । झरिवादल परेका दिन उसले थुप्रै पटक कक्षाको पढाई छुटाउनु पर्दथ्यो । झन हाट वजार जान त उसको घरबाट झण्डै दिनभरि नै हिड्नु पर्थ्यो । विहान वजार गएको मानिस साँझमा मरितरी गरेर मात्र घर आइपुथ्यो ।
‘कुकुरी काँ......
कुकुरी काँ.....’
पखेटा फट्कार्दै खोरको भालेले उज्यालोको सन्देश सुनायो ।
मस्तसँग निदाइरहेकी व्यूझिइन । आँखा मिच्दै उठेर हेर्दा मने अँझै निदाइरहेको थियो ।
‘भाइ उठ उज्यालो भइसक्यो, पढनुपर्छ’ उनले घचघचाउदै भनिन ।
दुवै जना उठेर बाहिर निस्किए । विहानीको घाम ताप्दै रुखमा चराहरू चिरविर गदै नाचिरहेका थिए ।
दुवै दिदी भाइ पालै पालो शौचालय गए । दाँत माझेर हातमुख धोएर बाहिर पीढिमा बसेर पढ्न थाले । उनीहरूको आवाज सुनेपछि नजिकैको बाख्राको खोरभित्र मुने कराउन थाल्यो । ‘लौ अब यसलाई खेल्न साथी चाहियो’ भन्दै मुनाका वुवा सन्तले खोरको ढोका खोलिदिए । मुनी कान ठाडो पार्दै खुसीले वुरुक्क वुरुक्क उफ्रदै मने र मुना भए ठाउँमा पुग्यो । दुवैजनाले उसलाई माया गरेर काखमा वसाए । आफूले खादै गरेको मकै खान दिए । दिदी भाइले घरमा पालेका सबै जनावरलाई निकै माया गर्थे । खाना खाएर उठ्ने वेलामा अलिअलि भात कुखुरा, बाख्रा र भैसीलाई पनि खुवाउँथे । माया पाएर घरका बाख्रा, कुखुराहरू उनीहरूसँग झ्याम्मिन्थे ।
मनेका वुवा साधारण सरकारी कर्मचारी हुन । आमा सुन्तली गृहिणी हुन । फुर्सदमा दुवैले वारीमा खेती पाति गर्दथिए । खेती गर्दा मल चाहिने भएकोले घरमा बाख्रा, गाईभैसी, कुखुरा पालेका थिए ।
घरको वाख्रीले दुई वटा पाठापाठी पाएकी थिई । तर एउटा पाठी जन्मेको एक हप्तामै जाडोले कठ्याग्रिएर मरेकी थिई । पाठो पनि विरामी परेको थियो । तर ओखतीमुलो गरेर वचाएका थिए । माया र जतन गरेर वचाएकोले पाठो घरमा सबैको प्यारो थियो । ‘मुनी मुनी आईजा’ भनेर वोलाएपछि जताभए पनि दगुर्दै आईपुग्थ्यो । मुनी सानैदेखि एक्लो भएकोले उसका साथीभाइ नै मने र मुना थिए । उनीहरूवीच घनिष्ठ प्रेम थियो । दिदी भाइलाई नदेख्दा मुनी ‘म्या म्या’ गरेर कराउँथ्यो । उनीहरू पनि मुनिलाई छाडेर हिड्नुपर्दा दुःखी हुन्थे । जतापुगे पनि घर आउने वित्तिकै मुनेलाई अंगालो हालेर सुमुमाउँथे ।
