Taptap aasu ka dhika khasna thaalchhan, Kiran aafai lai prashna garchha- ‘Dhat, ke bhaeko hola malai? Yesto saamaanya kura ma pani bhaavuk hune ra aasu nai tapkane gari? Aru le sune bhane galalla haasna ber chhaina.’ Pheri sochchha- ‘La ma ta ek chhin bhaavuk bhaera aasu jhaare waa ek chhin ka laagi ma bahulaayen re tara yee saake ko (paramparagat Japani raksi) gilaas, phal, phool ka guchchha chadhaayera jhukdai shraddhasuman vyakta garne Japaniharu lai ke bhanne?’ Kiran aasu rokna man lai antai daudauna chaahanchha tara sakdaina. U ekai chhin laamo shwaas pherera man lai sthir banauna khojchha tara usko drishti ekohoro tyahi saalik maathi baschha.
Japan ko raajdhani Tokyo ko pashchimi bhaag ko kendra bindu Sibuya Stesan waa uttari dhoka arthaat Japan ko prasiddha ‘Hachiko Park’ maanav samvedansheelta ko ek anupam udaaharan baneko sthaan jahaa puge pachhi tyo Hachiko ko saalik ra tyas maathi Japani naagarik ko shraddha lai ek chhin sochne ho bhane bhaavavihwal nahune maanav ko hola? Aakhir Kiran pani ta yahi samaaj ko euta paatra ho- bhaawanaa ma bahakiyo. Rokdaa rokdai uska duwai aakha rasaayera tapkina thaale. Bagali baata rumaal nikaalera aakha puchhna thaalyo.
Kiran Tokyo pugeko dui haptaa maatra bhaeko thiyo. Ghumne kram ma samaya bitauna dainik ek patak pugne garthyo Hachiko Park. Kiran hurkeko samaaj ra Japani samaaj ma akalpaniya bhinnataa thiyo- kahaa aafno kaaran le aru le dukha napaaos bhanne mahaanataa kahaa aru lai dukha diera ramaaune nikrishtataa! Japaniharu ko bolne mithaas, sahayogi bhaawanaa ani komal hriday dekhda laagthyo- haami ta 211 barsha puraano awasthaa ra soch mai chhaun waa prachin maanav basti mai chhaun. Kahaa maanaviya samvedansheelta ko biu khojnu parne samaaj kahaa samvedansheelta ko bishaal mahaasaagar? Kahaa saamanti soch ko budho briksha? Kahaa maanaviya mulya ra maanyataa ko aglo shikhar?
Kiran ko man baarambaar tyahi saalik wari pari ghumirahyo. Chadhaayeko bheti, phal, phool ka guchchha, saake ko gilaas dekhera Kiran achammit bhayo. Na ta tyo kunai chaad parva thiyo na ta kunai vishesh din! Man ka dhani Japaniharu tyo Hachiko ko adbhut vyavahaar dekhi bhaavavihwal bhaera kaslai kahile anukul hunchha tyahi samaya shraddhasuman chadhaaune gardaa rahechhan. Ajha majjaa bhanaun ki gambhir kuro ta ke bhane tyasari chadhaayeko phal, saake ani khaanaa baata tyahaa wari pari basne kehi gharbaar vihin Japaniharu ka laagi gujaaraa garne srot baneko chha tyo saalik.
शेखर ढुङ्गेल द्वारा रचना गरिएका कथाहरु
‘किरण, ए किरण ! उठ खाना तयार भयो ! अफिस जान ढिला भएन भन्या आज ? किन ओछ्यानमै हो यति बेलासम्म ?’ श्रीमतीको बोलावट सुनेको नसुन्यै गरी किरण फेरि कोल्टे फिर्यो ।
‘सुनेन न कि क्या हो’ भन्दै श्रीमतीले ओछ्यानमै आई ब्यूँझाउने कोसिस गरिन् । आखिर निश्चित समयमै उठ्ने बानी परिसकेको किरण नियमित समयमै ब्यूँझिसकेको थियो ।
श्रीमतीको एकोहोरो प्रश्नको बाढी खेप्न नसकी उठ्ने तरखरमा रहेको किरणको कानमै आएर श्रीमती कराइन्, ‘होइन किन नउठेको भन्या ? अफिस जानु पर्दैन ?’ असजिलो मान्दै किरण उठ्यो, ‘अँ अँ, आज मलाई अफिस जान मन छैन ।’
बिसन्चो पनि भएको होइन, किन बूढाले ‘अफिस जाने मन छैन’ भने ? सोचमा डुबेकी श्रीमतीले फेरि सोधिन्— ‘के भो ? हाकिमसित टसमस पर्यो कि ? फेरि सरुवा भयो कि क्या हो कतै ?’
‘होइन होइन, त्यस्तो केही होइन । जागिर खानै मन छैन, पुग्यो मलाई, जाऊ खाना पस्क, म आएँ’ किरणको जबाफ सुनेर श्रीमती केही नबोली भान्सातिर लागिन् ।
किरणको मन अगिपछिझैँ खुलस्त थिएन आज । खाना खाइसकेर ‘म एकछिन पल्टिन्छु, मलाई डिस्टर्ब नगर्नू’ भन्दै किरण चोटामा उक्लियो । घरधन्दा सिद्ध्याएर श्रीमती कोठामा पसिन् र फेरि उही प्रश्न दोहोर्याइन्— ‘किन नगएको अफिस ? मलाई भत्रु हुँदैन ?’ उनलाई नोकरी छोडिसकेको अनि छोड्नाको कारण बताएर सम्झाउन सकिनेमा किरण आश्वस्त थिएन । जबाफ टाल्न नुहाउने बहानामा बाथरुमतिर पस्यो । श्रीमती छरपस्ट भएका बिछ्यौना मिलाउन थालिन् । नुहाइसकेर ‘एकछिन माथि गाउँतिर घुमेर आउँछु’ भन्दै किरण थोत्रो भटभटे लिएर निस्कियो ।
किरणकी श्रीमती गम्न थालिन्- ‘के भयो यिनलाई, किन अफिस गएनन् ?’ सोचमग्न श्रीमती कपडा मिलाउँदै थिइन्, अचानक उनको हात किरणको ओभर कोटको खल्तीमा पुग्यो । कहिलेकाहीँ किरणले डायरीमा केही टिपेको देखे पनि के लेख्छन् भन्ने चासो नराखेकी श्रीमतीले किन हो आज भने पाना पल्टाउन थालिन् । अचानक उनका आँखा एउटा पानामा अडिए ।
२०४५ माघ ८ गते ‘रामेछापको चोप्राङ इलाका प्रहरी कार्यालयको इन्चार्ज हुँदाको एउटा प्रसङ्ग-
“बिहानको चिसो सिरेटोबाट बच्न घाम ताप्दै अफिसको काम गर्दै थिएँ । अचानक एउटी २२—२३ वर्षकी युवती अन्दाजी १—२ वर्षको एउटा नाङ्गो बच्चा बोकेर मेरो अगाडि ‘सर नमस्कार’ भन्दै आइपुगिन् । एकसरो ब्लाउज र पटुकाले अड्काएको पेटिकोट अनि नाङ्गो खुट्टा— माघको ठिहीमा नाङ्गो बच्चा ! निकै टिठलाग्दो दृश्य थियो त्यो मेरा लागि ।
आज रुबीको मनको खरानीले आगो ओकलेको दिन ।
रुबी महारानीको धन्दा खुसीले बन्द भएको छ । अब रुबी महारानीको अर्को नयाँ जीवन सुरु हुँदै छ भोलिदेखि ।
तातो खरानीलाई जिउँदो राखी लामो समयपछि आगो निक्लेकाले रुबी महारानीको मन हलुको भएको छ— आफ्नो उद्देश्य पूरा भएकोमा ।
मनभित्रको ज्वालामुखी जीवनको उत्तरार्द्धमा मत्थर पारेर उनी अब नयाँ, बिलकुल नयाँ बाटो हिँड्ने तयारीमा छिन् ।
आफ्ना सहकर्मी, साथी, परिवार जे भने पनि सबैसितको अन्तिम बिदाइको दिन हो रुबी महारानीको आज ।
आडम्बरी समाजको आँखामा पर्दा हाल्न ‘रिमा’ बाट ‘रुबी’ बनेकी रुबी महारानीले आफ्ना सबै ग्राहकदेखि ऊसित सम्पर्कमा बसेर गुजारा गर्नेहरूलाई ‘धन्दा बन्द’ को खबर गरिसकेकी छिन् ।
अर्थात् आजदेखि ‘रुबी महारानी’ फेरि ‘रिमा’ भएर आफ्नै संसारमा फर्कने क्रमको पूर्ण तयारी भएको छ ।
यो भव्य महलको चहलपहल बन्द हुनेछ अबदेखि । त्यसैले निस्फिक्री आजको साँझ रिमाको साँझ भएको छ । रिमाले आफूले आफैलाई एउटा नारकीय नाटकबाट मुक्त गरेकी छिन् ।
सबैलाई बहिनी, साथीको व्यवहार गर्ने रिमालाई नगरका वर हुन् कि वधू, जसले पनि रुबी महारानी भनेर चिन्थे र त्यसै गरी सम्बोधन गर्थे ।
भर्खरै साँझ परेको थियो ।
छिमेकी घरमा दमकल, एम्बुलेन्स, प्रहरीका दर्जनौँ कार एक्कै पटक ट्याँट्याँ र टुँटुँ गर्दै घेर्न आइपुगे ।
के बित्यास प्रयो अब !
झ्यालको पर्दा हटाएर हेरेँ । आफ्नै स्वदेशी धनाढ्यकी छोरीको घरमै बित्यास परेको देखेँ । नेपालदेखिकै छिमेकी, संयोग पनि कस्तो, यहाँ पनि छिमेकी बन्न पुगेका थियौँ हामी । तर रिमाको वैभवको घमन्डले कहिल्यै पनि मानवसुलभ दोहोरो कुराकानी हुन पाएको थिएन ।
रिमाका पितामाता आउँदा भने ‘यसो हेरविचार गरिदिनुहोला किरणजी, नादान छे मेरी छोरी’ भन्थे । घरमा आएर चिया खान्थे । यो छोरीका लागि के गरेनन् उनले— एकएक कथा सुनाएका थिए । बाबुआमाको मन न हो !
सधैँ हतारमा देखिने रिमासित भेट्ने, कुरा गर्ने मौका कहिल्यै जुर्न सकेन । उनी अलि टाढै रहन रुचाउने स्वभावकी हुन् । त्यसो त आफू पनि १२ घण्टा बाहिर काममा हुने मानिस— अमेरिकाको दैनिकी, त्यो पनि हामीजस्तो आप्रवासीका लागि....
यो कस्तो संयोग ? काठमाडौँमा मेरो डेराअगाडि नै रिमाका बाबु हरिलालको आलिशान महल थियो ।
सपनामा पनि कल्पना गर्न नसक्ने सम्पन्नता अनि आधुनिकताको नाममा विकृत जीवनशैलीको प्रत्यक्ष दर्शक थियो किरण । आफ्ना बाबुआमाले कुटोकोदालो, मजदुरी गर्दै ऋण काढेर उसलाई उच्च शिक्षा हासिल गरी ठूलो मान्छे बन्न सपनाको भारी बोकाएर सहर पठाएका थिए । सहरको त्यो भव्य महलकै अगाडि भाडाको एउटा अँध्यारो कोठामा किरणको जीवन चलेको थियो । त्यही कोठाबाट रिमाको शानसौकतको संसार देख्ने गरेको थियो किरणले ।
मध्य रातमा ट्रिरिङ...ट्रिरिङ... फोनको घण्टी बज्यो । दिनभरको थकाइले चूर भएर मस्त निन्द्रामा परेको किरणका लागि त त्यो बमको धमाका जस्तै लाग्यो । मनमा धेरै आशङकाहरूले परेड खेल्न थाले । हुन पनि सुखको खेती गर्न परदेशमा बसेको बिचरो किरणका लागि मध्य रातमा बजेका हरेक घण्टीले अशुभ समाचार मात्र सुनाउादै आएका छन ।
दशक बितिसक्यो किरण लाहुरे बनेको । निम्न वर्गीय परिवारमा सानै छादा बाबु गुमाएको किरणले आवश्यक शिक्षा पाउन सकेन । परिवारको जेठो छोरो थियो ऊ— तीन भाइ र दुई बहिनीहरूको शिक्षा, विवाह अनि विधवा आमाको रेखदेखमा भएको जग्गाजमिन केही बेच्यो त केही जमिनदारकोमा चर्को ब्याजमा धितो राखेको थियो । जागिर खोज्ने प्रयास शिक्षाको अभावमा सफल भएन । भारतीय र बेलाइती पल्टनमा कोसिस गर्यो, सफल भएन । हुर्कंदै गरेका दुई सन्तानको खर्च पनि बढदै थियो । पहुाच, सिफारिस, कोसेली केही पनि जुटाउन नसक्ने किरणका मनमा भविष्यमा सुख पाउने र वर्तमानको माग पूरा गर्ने एउटै मात्र उपाय विदेश गएर मजदुरी गर्न जुर्यो ।
निक्कै प्रयासपछि बल्ल अरबमा एउटा काम मिलेको थियो— भेडाका बथानसित लाप्पा खेल्दाखेल्दै दशक बितेको उसलाई पत्तै भएन । तर उसको शारीरिक, मानसिक र पारिवारिक अवस्थामा आएको उथलपुथलले भने किरणको जीवनले धेरै सुनामी पार गरिसकेको छ । धेरै आाधीका धक्काले किरणका आासु सुकाइसकेको छ । कमजोर, शिथिल अनि नीरस किरण कसैको आशाको त्यान्द्रो मात्र भए पनि ऊ आफ्नै लागि आशावादी छैन । समयान्तरले उसका सपनाहरू बदलिएका छन । उसका बाटाहरू भत्किसकेका छन, उसको गन्तव्य अन्धकारतर्फ धकेलिएको छ ।
यो घण्टीले पनि अशुभ समाचार नै लिएर आएको त होला नि ! उसमा फोन उठाउने चाहना रहेन । बरु प्रत्येक घण्टीसागै ऊ अतीतमा फर्कियो ।
लाहुर हिाडेको तेस्रो वर्षको एक रात बजेको घण्टीसागै ‘घरको फोन आयो’ भनेर खुसीले उफ्रेर फोन उठाएको मात्र के थियो उताबाट किरणकी आमाले रुादै सुनाइन— जीवनमा सागै बााच्ने सागै मर्ने बाचासहित सिन्दुर लाएकी किरणकी पत्नी सीताले किरणसित अब आशाभरोसा नरहेको भन्दै दुई नाबालक बच्चालाई सासूको जिम्मा लगाएर सुख खोज्न अर्कै पुरुषको हात समाती हिाडेको समाचार सुनाएकी थिइन । त्यो रात पहिलो चोटि विदेशमा खुबै रोएको थियो किरण । उनीहरूकै सुख खोज्न आफ्नो जवानी धितो राखी मुग्लान पसेको किरणको भक्कानो छुटेको थियो त्यो रात । त्यसपछिका दिनहरू न निन्द्रा न भोकमा बित्तै गएका थिए । चााडै घर फर्कने विचारले किरण अधिक काममा खटन थालेकाले कमजोर बन्दै गएको थियो ।
