1.
Balakaharuko mridu rodan
Tarunaharuko hasai
Ani budha budhiko sochaima
Abiralatako geet bhardai bhardai
Jeevanka palapala kaati
Kayoun paristhitika thakaile
Samaya gharkirahechha.
2.
Yaha raat jaanchha
Bihana hunchha,
Bhardinako daudale
Sandhyako kaakha khulchha,
Aaja ra bholika khapa khapama
Mahinako naam chalchha,
Hiunda ra barshako aalopaloma
Ek ek barshako khaat banchha,
Kayoun barsha ra shatabdika pailaharule
दैवज्ञराज न्यौपाने द्वारा रचना गरिएका कविताहरु
1.
E nirmaan naike yuwak ho!
Timro agadi ko yo kaaryapath
Kunai kahaali laagne bheer hoina,
Tyo taa keval parishram ko meetho phal phalne
Karmath jeevan ko maayaalu nidhaan ho,
Saamaajik anaitikataa ko bhutbhute maa pilsiyekaa
Tee deenheen ko chitkaar maa hera
Ek le ek laai daleko maatra hoina
Din mai andhakaar lyaayeko chha
Tyasaile yahan nawanirman ko bela aayeko chha.
2.
E baato biraayekaa batuwaa ho!
Timi pugna ajhai taadhaa chha,
Yo bishranti ko samaya hoina,
Shahid ko sapanaa saakaar paarna laai
Sukhadukha ko mahaan abhiyaan maa
आज मैले तिमीलाई सपनीमा देखेँ
देखेपछि बिर्सिएन कलेजीमा लेखेँ ।
फूलै फूलको डाँलीबाट आएजस्तो लाग्यो
सँगसँगै गुन्गुनाई गाएजस्तो लाग्यो
कहाँबाट आयौ तिमी के बनेर आयौ ?
देख्तै आँखा लोलाएछन् मोहनीले छायौ ।
बोल्दै आयो वसन्तले को हो को हो ? भनी
अनि भन्यो उमङ्गले झनै के हो भनी
पहिलो प्रीति हाम्रो अझै बाँकी नै छन् कुरा
के हो भनूँ कसरी म नभैकन पूरा ।
बोलूँ भने के बोलूँ म के भनेर बोलूँ
नबोलूँ त सबै कुरा कसरी म खोलूँ ?
रूप हो कि रङ्ग के हो परेलीको छाया
मनभरि खुल्दुली छ मुटुभरि माया ।
1.
Chhoro padhna gayeko thiyo
U jati bhayera aayechha
Gala ma rudraksha ko mala thiyo
Dhurjati bhayera aayechha,
Tulasi ko mala pani thiyo
Vaishnav bhayera aayechha
Usle cross pani jhundyayeko thiyo
Christian bhayera aayechha,
Khurpe chandrama pani thiyo
Muslim bhayera aayechha,
Locket ma Osho thiye
Osho bhakta bhayera aayechha,
Aunthi ma baba pani thiye
Sai bhakta bhayera aayechha,
Sarbasattawadi sarbasamanvayawadi
Bishuddha manchhe jastai manchhe bhayera aayechha,
Chhoro padhna gayeko thiyo
Yuwa najik srishti ko ma phakradai chhu paaluwa
Thari-thari suhaaune ma bhitra chhan nayaa kalaa
Basera kaakh maatri ko swadesh nimti mardine
Yuwa ma hun samaaj ko sahasra shakti bhardine.
Pahaad chadhna taakuraa malai ghachghachyaauchhan
Suwaas chharna phool le malai chamchamyaauchhan
Bahera bhanchha nirjhari agaadi pugna badhnu chha
Himal bhanchha aglindai u maathi maathi pugnu chha.
Apurnata chha ke ? Yahaa ma ranga roop desh ko
Bibhaag bhannu chhaina re ! Ma anga-anga desh ko
Ma bhitra desh phulchha yo ma desh bhitra phuldachhu
Samaaj bhulchha mai bhari samaaj ma ma bhuldachhu.
Ma byunjhiera praat ma bihaan jhalmalaauchhan
Malai bhetna saahasi muna-muna palaauchhan
Phukera jaanchha kopilaa ra ranga bharchha hosh ma
Guraans phulchha bainsa le ma bhitra-bhitra josh ma.
मानिस मर्दैन,
मानिस कहाँ मर्छ, रातमा कि दिनमा?
दिनमा मानिस मर्दैन त
रातमा पनि मानिस मर्दैन,
उसको गुण मर्दैन,
काम र व्यक्तित्वको सम्मान मर्दैन,
यो गीताको उपदेश छ,
'आत्मामा मूर्तिएको शरीर
मरेरै पनि मानिस मर्दैन',
उसले हरियो जीवनको दरकार देखेको छ,
उसैको बलियो काँधमा
विश्वको अभिभारा बोकेको छ,
अनि, सिर्जनाको नौलो सपनालाई
जीवनको पात-पातमा लेखेको छ,
त्यसैले,
कुकुर मरेझैँ
मानिस मर्दैन ।
१.
धर्तीमा जन्मिएको मान्छे सिर्जना गर्छ
एउटा अस्तित्वको,
उसको अस्तित्व जीवनभरको अस्तित्व होइन
मृत्युपछिको अस्तित्व,
उसको अस्तित्व कुनै डर धाकको अस्तित्व होइन
खुला दिलको अस्तित्व,
उसको अस्तित्व एक छेपारा र भ्यागुताको अस्तित्व होइन
मानवमानवको अस्तित्व।
२.
तर मान्छेलाई गहारो छ
यहाँ अस्तित्व कमाउन
मान्छेलाई गहारो छ
यहाँ अस्तित्व बचाउन,
मान्छे पाउँदैन किन्न अस्तित्व
भट्टी पसलबाट
मान्छे पाउँदैन किन्न अस्तित्व
1.
Ho ma paglidina sakchhu
Ek tukra badal banera
Ho ma bagidina sakchhu
Ek thopa aansu banera
Tara timile pani ta paglidinu parchha
Ek tukra badal banera,
Timile pani ta bagidinu parchha
Ek thopa aansu banera.
2.
Manchhe! E manchhe! Timi nadekhaau na bam
Jitnu pardachha manchhe lai nyaya le
Jitnu pardachha manchhe lai daya le
Ani jitnu pardachha manchhe lai manavata le
Tyasaile,
Bam nahana manchhe maathi
Bam nahana dharti maathi.
मेरो चन्द्र र सूर्य हाँसेको धर्ती
हिमालयको काखमा दन्त्यकथाको होइन
सच्चा अस्तित्वको बोध छ,
दिनको सूर्य र रातको चन्द्रझैँ
यहाँ युगयुगको निर्माण गर्ने
हाँसोको खोज छ,
जुन हाँसोमा भानुभक्त हाँसे
मोतीराम हाँसे
लेखनाथ र देवकोटा हाँसे
उही हाँसोको लहर
गण्डकी, कोशी र कर्णालीको गीत सिद्धिँदैन,
आऊ, तिमी र म पनि एक फेरा हाँसौँ
यहाँ नेपाली साहित्य रित्तिँदैन।
हिजो बेलुकी सुत्ताखेरिका घटनाहरू
कति टाढा टाढा पुगेर
सबै अतीतको अन्धकारमा बिलिइसके,
यो जीवनको लामो पथ
यस्तै त हो नि,
यहाँ के सधैँको सोख छ र?
रात आउँछ, दिन जान्छ,
दिन आउँछ, रात जान्छ,
मृत्यु र जीवनको आलोपालो
घाम र पानीको संसार
रिस र प्रेमको दुनियाँ
वसन्तको रातजस्तै शरदको रात होइन,
हिजोको दिनजस्तै आजको दिन होइन,
तिमी नसम्झ
अब फूल फुल्दैन,
साँझ गयो तब त बिहान हुन्छ,
जीवनमा अर्कै फूल फुल्छ,
अनि किन रात बित्तैन,
